Þetta rekur sig ekki sjálft

Það var hvetjandi og gleðilegt að sjá fyrrum forseta Íslands komin í nýtt sumarstarf. Nú sem almennur landvörður á helgasta stað þjóðarinnar. Þar þeyttist hann um, spjallaði við gesti á milli þess sem hann hirti upp rusl eftir ferðamenn sem umhugsunarlaust höfðu hent því frá sér. „Þetta þrífur sig ekki sjálft“, sagði hann og hélt áfram sínum mikilvægu störfum. Svona eiga forsetar að vera hugsaði ég með mér. Hann er enn að vinna þjóðinni gagn.

Misjafnt hafast mennirnir að hugsaði ég og beindi þeirri hugsun þrjátíu ár til baka. Þá var ég enn að meðaltali ungur, fallegur og fullur af þrótti. Þeyttist um landið og naut okkar fallegu náttúru. Nú er ég bara fallegur. Meðal þess sem ég tók mér fyrir hendur þetta sumar var að aðstoða landvörð í Þórsmörk. Sá var svipaður að upplagi og Guðni forseti, gekk í verkin, týndi upp ruslið og gerði hvað hann gat til að gera upplifun gestanna af svæðinu sem besta.

Þorsmörk er ekki í alfaraleið, þangað liggur grófur fjallvegur þar sem þarf að fara yfir straumþungar ár. Vegna þess að ég var ekki á jeppa sótti þessi öðlingur mig vikulega út að Stóru Mörk á sínum fjallajeppa og saman fórum við inn eftir. Eitt skiptið sýndi hann mér hve mikilvægt það er að réttir menn með ríka þjónustulund ráðist í störf landvarða.

Þegar við vorum komnir talsvert á leið inneftir tókum við eftir jeppa sem þar hafði staðnæmst. Við stöðvum bílinn og hann gengur út, talsvert ábúðarfullur og gefur sig á tal við ferðamenninnina sem voru franskir. Á þessum tíma voru ekki gerðar sérstakar kröfur um fullkomna málakunnáttu, heldur var talið nóg að menn gætu stautað sig áfram á svonefndri fjallamannaensku, sem var svona sambland af ensku og íslensku. Þessa fjallamannaensku notaði hann á Frakkanna og fór vel á með þeim að mér skildist. Hann hoppar inn í bílinn og segir mér að keyra hann, elta sig því hann ætli að hjálpa Frökkunum að komast inneftir því þangað langi þá að komast en þori ekki að fara yfir árnar .

Það geri ég og keyri nánanst í hjólförum hans alla leið inneftir. Þegar þangað er komið segir hann mér að finna þeim gott tjaldstæði, en fer sjálfur að sýsla eitthvað annað. Ég fer og finn þeim gott tjaldstæði, og sé á svip þeirra að þeir eru bergnumdir yfir fegurðinni og segja eitthvað á frönsku sem ég skildi ekki, en skildi þó að þeim var mikið niðri fyrir.

Morgunin eftir sendir landvörðurinn mig út að rukka fyrir tjaldstæðin, sem gekk vel framan af, eða allt þar til ég kem að Frökkunum, sem þá höfðu kynnst hollenskri konu sem bæði talaði ensku og frönsku. Hún útskýrir fyrir mér að Frakkarnir hefðu aldrei ætlað að fara inn í Þórsmörk , heldur einungis stoppa við ána til að virða fyrir sér útsýnið. Þeim fannst það nokkuð vel í lagt að ræna þeim fyrst og rukka svo fyrir svefnstaðinn, en vildu skila kveðju til landvarðarins fyrir þetta allt saman sem nú var orðið að bestu upplifun ferðalagsins.

Ég skildi nú að ég var þar með orðinn samsekur í mannráni og fór og útskýrði það fyrir landverðinum sem lét sér hvergi bregða. Spurði bara hvort þeir hefðu borgað, því  þetta „rekur sig ekki sjálft“ eins og hann sagði.