Sumarið er þeirra

„Mundu að líta til beggja hliða! Og passaðu þig á bílunum! Já og ekki fara yfir ef þú sérð bíl koma! Þá áttu að stoppa! Og mundu að líta til beggja hliða!“ gólaði ég á eftir syni mínum sem var á leið til vinar síns í næstu götu. Alla 30 metrana. Sonur minn leit samviskusamlega til hægri og vinstri. Svo aftur til hægri. Heldur of lengi að mínu mati. Bíllinn gæti komið á meðan ef hann ætlaði að vera svona lengi að þessu. Svo einu sinni enn til vinstri og tók svo á sprett yfir götuna. Alsæll að fá að hlaupa einn yfir til vinar síns, þar sem hann væri nú fjögurra að verða fimm.

Heilum þremur sekúndum eftir að ég sé hann stíga inn á stéttina á áfangastað kemur bíll á fleygiferð og keyrir þvert yfir þann litla spotta sem sonur minn var nýlokinn við að skottast yfir. Við erum að tala um íbúðargötu í Njarðvíkunum þar sem hámarkshraðinn er 30 km. Ég varð máttlaus í fótunum og þakkaði almættinu fyrir að hafa gefið okkur þessar 3 auka sekúndur. Ef hann hefði farið þremur sekúndum seinna af stað er ég ekki svo viss um að bíllinn hefði náð að hemla.

Nú þegar flestir skólar og bráðum leikskólar fara í sumarfrí er gott að minna á að þetta er einmitt sá tími árs þar sem börnin okkar eru á hlaupum um göturnar og ekki er það gefið að það sé alltaf beint á eftir bolta. Ég veit að ég þarf að taka þetta til mín en ég vil biðja ykkur að gera það líka. Ef við viljum að börnin séu úti við, njóti frelsis og upplifi sjálfstæði þess að geta verið ein úti að leika þá verðum við hin að passa að flýta okkur hægt. Sumarið er þeirra!