Fermingarveislur þriggja ættliða

Segja má að fermingar séu einn af fyrstu vorboðunum en fyrsta ferming í Grindavík verður sunnudaginn 2. apríl, sú næsta 16. og sú síðasta 23. apríl. Þetta er alltaf stór dagur í lífi hvers barns og eðlilega hafa veislurnar breyst í aldanna rás. Þess vegna var gaman að setjast niður með þremur ættliðum og rekja garnirnar úr þeim. Sigurgeir Sigurgeirsson eða Geiri kokkur eins og hann er jafnan kallaður í Grindavík, kona hans Kristín Gunnþórsdóttir, oft kölluð Stína hans Geira, Ágústa dóttir þeirra og Viktor Guðberg Hauksson, sonur Ágústu, fóru yfir þennan merka dag.

Tvær flugur í einu höggi

Geiri var fyrstur að kveða sér hljóðs. „Ég fæddist 1947 og er úr Hafnarfirði, fermdist þar árið 1961. Athöfnin fór fram í Fríkirkjunni í Hafnarfirði. Bróðir minn var ári eldri og hann var látinn bíða með sína fermingu svo hægt yrði að slá tvær flugur í einu höggi, við fermdust sem sagt sagt saman. Við höfðum misst pabba okkar mjög ungir svo mamma þurfti ein að sjá um þetta en hún fór létt með það. Veislan var haldin heima, mamma var mjög góður bakari og í minningunni lukkaðist veislan vel. Gestirnir samanstóðu af helstu skyldmennum og vinum en ég man ekki eftir neinni gjöf eitthvað sérstaklega, líklega gaf bróðir mömmu sem var kokkur í Grundarfirði, mér einhverja aura.“

Engin fermingarmynd

Rétt áður en ég byrjaði spjallið við Geira spurði Stína sposk á svip; „Ætlarðu ekki líka að taka viðtal við mig?“ Upprunalega hafði það ekki verið planið en plön breytast og ég bauð Stínu að tjá sig líka en þá var ekki sami völlur á henni og hún reyndi að draga í land. Það var hins vegar orðið of seint. „Ég er frá Fáskrúðsfirði, næstelst níu systkina, fædd árið 1946 og fermdist 1960. Veislan var haldin heima í Bjarkarlundi, sjötíu fermetra hús þar sem við bjuggum öll. Gestirnir í veislunni voru nánasta fjölskylda og vinir. Það er kannski athyglisvert að sjá muninn á fermingum okkar Geira, hann á frábæra fermingarmynd af sér en það tíðkaðist ekki á þessum árum fyrir austan. Það var enginn að taka myndir og ekki vorum við send í sérstaka fermingarmyndatöku. Minnisstæðasta fermingargjöfin er lampi, hann var agalega flottur,“ sagði Stína.

Litaði á sér hárið

Þegar hjónin fermdu Ágústu sem er fædd árið 1972, þá var eðlilega orðinn talsverður munur á íburði fermingarveislunnar. „Ég fermdist 1986 og veislan var haldin heima. Húsinu var einfaldlega breytt í veislusal, hjónarúm mömmu og pabba flutt inn í bílskúr o.s.frv. og pabbi bauð upp á dýrindismat. Besta gjöfin var nýtt rúm frá mömmu og pabba og ég fékk óvenjumikið af lömpum. Svo var gaman að fá vinkonurnar allar í heimsókn eftir veisluna til að fara yfir gjafirnar. Það sem mér er kannski minnisstæðast er að þetta var fyrsta árið sem að sr. Örn Bárður Jónsson þjónaði fyrir altari í Grindavík. Hann tók við af sr. Jóni Árna Sigurðssyni og ljóst var að Örn kæmi inn með breytingar í sinni fræðslu. Allt varð mun alvörugefnara en samt setti Örn fræðsluna upp á áhugaverðan og skemmtilegan máta. Ég mætti í hvern einasta tíma og þó ég viðurkenni fúslega að á þessum tíma hafi ég verið að fermast fyrir gjafirnar, þá sé ég eftir á hversu gott ég hafði af þessu. Síðar meir hef ég verið starfandi í sóknarnefnd Grindavíkurkirkju og er sannfærð um að ég lærði fullt af sr. Erni. Mér finnst æðislegt hvað hann man ennþá vel eftir okkur, ég hitti hann um daginn og hann var að spyrja út í alla, mundi öll nöfn, öllum þessum árum seinna. Annars man ég hvað mér fannst ég vera orðin fullorðin við að fermast og fullfær um að taka mínar eigin ákvarðanir. Ég sá hins vegar daginn eftir að ekkert hafði breyst en ég fór samt og lét lita á mér hárið, mamma hafði bannað mér það fyrir fermingu. Maður mátti allt að manni fannst eftir fermingu.“

Úr svefnpoka í knattspyrnuskóla​​

Prinsinn Viktor Guðberg steig síðastur fram á sviðið og ljóst er m.v. hans veislu að tímarnir höfðu heldur betur breyst! Viktor sem er hörkuefnilegur knattspyrnumaður og spilar með Grindavík í Lengjudeildinni, var á leiðinni í æfingaferð með liðinu til Spánar. Hann og Haukur Guðberg pabbi hans, höfðu verið að útrétta í Reykjavík og ég var á leiðinni í Reykjavík og því mæltum við okkur mót á Vatnsleysuströndinni. Feðgarnir komu inn í bíl til mín og Viktor byrjaði á að rifja upp eftirminnilegustu gjöfina. „Ég man það nú ekki alveg, líklega svefnpoki sem var mjög góður.“ Klukkustund síðar hringdi Viktor í mig; „Heyrðu, það er nú líklega best að þú skrifir að besta fermingargjöfin hafi verið ferð í knattspyrnuskóla KB í Belgíu, mamma og pabbi yrðu nú ekki ánægð ef þau myndu sjá að ég minntist ekki á þá frábæru gjöf.“

Feðgarnir sátu inni í bíl hjá mér og við spjölluðum. Haukur spurði son sinn hvað hefði verið eftirminnilegast úr veislunni og Viktor tók strax þátt í plottinu. „Það var mjög eftirminnilegt þegar pabbi söng Lítinn dreng og afi spilaði á skeiðarnar.“ Augun í mér stækkuðu talsvert og ég hváði hátt og skýrt; „HA???“ og þá sprungu feðgarnir úr hlátri. Fyrir þá sem ekki vita þá er Haukur líklega með laglausari mönnum sem ganga lausir en Geiri kokkur er hins vegar mjög flottur skeiðaspilari, sá partur sögunnar gat svo sannarlega verið sannur.

Viktor talaði meira um daginn og veisluna. „Það var mjög gaman að fara í Vatnaskóg en ég viðurkenni alveg að ég var nú ekkert að fylgjast of vel með sjálfri fermingarfræðslunni yfir skólaárið, lærði t.d. trúarjátninguna bara degi fyrir ferminguna. Veislan var glæsileg, haldin í Eldborgarsalnum, hundrað og fimmtíu gestir og afi tók auðvitað ekki annað í mál en sjá um matinn sem var frábær. Hann bauð upp á innbakaða lúðu og bleikju og lamb og ég veit ekki hvað og hvað. En „plís“, viltu minnast líka á ömmu sem sá um pönnukökurnar, hún yrði ekki sátt ef ég myndi ekki minnast á hana líka,“ sagði Viktor rétt áður en hann hélt í sólina á Spáni.