Þrjúbíóstress miðaldra konu

Ég áttaði mig á því í síðustu viku að ég hef mun meiri þörf fyrir röð og reglu en ég hef hingað til haldið. Ég er alltaf verið frekar skipulögð, en á sama tíma samt alltaf álitið mig temmilega kærulausa og með íslenska „þetta reddast“ genið mjög framarlega í genabankanum. Ég hef gert grín að manninum mínum sem þolir ekki þegar það er frjálst sætaval í bíó eða leikhúsinu, hvað þá í flugvélum. Hann stressast allur upp og vill þá alltaf vera mættur löngu fyrir opnun þannig að hann verði örugglega fyrstur í röðinni til að velja sér sæti. Í tilhugalífinu gátum við aldrei vangað síðasta lagið á skemmtistöðum borgarinnar þar sem hann þurfti alltaf að vera farinn út í síðasta lagi korter fyrir þrjú til að vera örugglega fyrstur í leigubílaröðinni. Sem, þeir sem þekkja mig vita, að er ekki alveg í mínum anda að yfirgefa partýið áður en ljósin eru kveikt. Ég kalla þetta heilkenni mannsins míns „þrjúbíóstressið“ þar sem þetta minnti mig helst á kraðakið fyrir framan dyrnar í Félagsbíói í þrjúbíó þegar allir vildu ná bestu sætunum þegar loksins var hleypt inn. Og þar var það ekkert endilega sá sem var fyrstur í röðinni sem náði bestu sætunum, heldur sá sem var sterkari og fljótari að hlaupa. Engin sanngirni í því endilega.

Og í síðustu viku upplifði ég þrjúbíóstress á áður óþekktu háu stigi, þegar það voru að mér fannst allir og amma þeirra búnir að fá boð í bólusetningu nema ég og aðrir í mínum góða 1967 árgangi. Ég hafði nefnilega beðið mjög róleg eftir að það kæmi að mér. Það var plan í gangi, byrjað á framlínufólki og forgangshópum og svo var farið niður eftir aldursröðinni. Þolinmóð og pollróleg beið ég í röðinni. Þangað til að samfélagsmiðlarnir fóru að fyllast af myndum af mér miklu yngra fólki í dúndrandi diskóstemmningu í Laugardalshöllinni. Allt í einu var ekkert plan, röðin var orðin að þrjúbíókapphlaupi. Og ég missti kúlið.

Ég vil ekki viðurkenna að ég hafi verið haldin bólusetningaröfund, ég samgladdist öllum sem voru á undan mér í röðinni. Ég var að upplifa eitthvað allt annað, ég var haldin raða- og skipulagsþarfarröskun á háu stigi. Ég lét þetta fara ótrúlega mikið í taugarnar á mér, sá samsæri í hverju horni og fannst þetta heilt yfir bara frekar ósanngjarnt. Ég opinberaði frústrasjón mína á samfélagsmiðlunum og leið pínu betur að finna að ég var ekki ein um þessa upplifun. Jafnaldrar mínir staðfestu samsærið – það var ekki lengur röð og við sátum eftir. Þrjúbíóið var að byrja og allir hinir voru fljótari að hlaupa.

En svo kom sunnudagurinn og sms-ið með boðinu í bólusetningu á miðvikudaginn. Þegar þú, lesandi góður lest þennan pistil, verð ég nýbúin að fara í minn fallegasta stuttermabol og fá mína langþráðu sprautu. Og, eins og segir í hinni helgu bók: „Þeir síðustu verða oft fyrstir“ því mér er boðið upp á Janssen sem þýðir að ég verð fullbólusett eftir eina sprautu. Ég var sum sé þessi í þrjúbíó röðinni sem var eftir allt saman fljótust að hlaupa.