Hvatning til íbúa á Suðurnesjum

Þau hafa ekki sloppið framhjá mér pólitísku bréfaskrifin sem birtast á vef Víkurfrétta um framtíð atvinnumála á Suðurnesjum. Að mínu mati merkileg ritröð sem sýnir svo að ekki sé um villst hvernig pólitískur boltaleikur fer fram. Það getur vel verið að bæjarstjórinn í Reykjanesbæ sé óréttlátur að senda stjórnarflokkunum línu þar sem hann setur stöðu atvinnumála á Suðurnesjum að hluta á þeirra ábyrgð. Svo getur líka vel verið að svarbréfin sem fylgdu í kjölfarið séu gott dæmi um pólitískt málþóf sem einkennir tafirnar sem bæjarstjóri telur upp.

En ég ætla ekki að einblína á pólitíska boltaleiki. Þeir leikir munu ganga bæði beint og endursýnt eins lengi og þurfa þykir. Mig langar þess í stað að hvetja til þess að við sem íbúar á Suðurnesjum, fólkið sem myndar samfélagið, förum að vinna saman á vettvangi sem ekki þarfnast þrýstings, undirskrifta eða íhlutunar ríkis og bæja.

Vinnu minnar vegna fæ ég innsýn í daglegar aðstæður fólks í Reykjanesbæ. Ég fæ að hitta fólk sem er að upplifa óþægilega og erfiða tíma. Atvinnuleysi, fjármagnsskortur, skuldir og jafnvel heilsuleysi er smátt og smátt að draga úr fólki kraft og von. Til eru dæmi þess að fólk haldi ekki út til mánaðarmóta. Á móti hitti ég líka fólk sem hefur það gott, hefur efni á sumarleyfum, getur keypt sér gott í matinn, föt og skó, og jafnvel endurnýjað bílinn. Allt þetta fólk á það sameiginlegt að búa í sama bæjarfélaginu, jafnvel sömu götunni eða í sama stigagangi, en lifir samt eins og í tveim ólíkum heimum. Það er þarna sem ég vil að við förum að breyta.

Við búum nefnilega ekki lengur í samfélagi þar sem nóg er að hafa fyrir alla. Við búum á tímum þar sem við þurfum að opna augun og sjá umhverfi okkar, ekki eins og það var eða eins og það ætti að vera, heldur eins og það raunverulega er. Aðstæður á Suðurnesjum eru orðnar slíkar að við þurfum ekki lengur að vera feimin við stöðu okkar eða skuldir. Erfiðleikarnir eru orðnir það almennir að við lítum ekki á  frændfólk og vini sem grey sem illa standa heldur þykir eðlilegra að bjóða þeim í mat, gefa notuð föt, og styðja sem vini. Það fer að verða tilgangslaust að flokka okkur eftir efnum og við eigum þess í stað að horfa á gæði fólksins í kringum okkur.

Það sem ég geri til að bæta samfélagið mitt er að ég bíð ekki eftir að einhver rétti upp hönd og biðji um hjálp. Ég læt mig skipta máli.  Ég er til dæmis með afsláttarlykil fyrir eldsneyti og þegar ég kaupi eldsneyti býð ég einhverjum á næstu dælu líka afslátt. Í skólanum læt ég stundum klippa tvisvar af kaffikortinu og þá fær næsti á eftir mér óvænt frían kaffibolla. Innan fjölskyldunnar ganga notuð föt á milli manna auk þess sem við gefum föt og skó af okkur til Fjölskylduhjálpar. Ég hef hjálpað ókunnugu fólki að snúa fjárhag sínum, þótt lítill sé, úr óreiðu í skipulag.  Ég hef verið sjálfboðaliði í Virkjun og líka staðið vaktir í Dagsetri Hjálpræðishersins.

Ef við skoðum umhverfi okkar og daglegt líf getum við fundið fjöldan allan af litlum gjöfum og stuðningi til að gefa öðrum. Bæði innan fjölskyldunnar og úti meðal ókunnugra í samfélaginu.

Ég legg til að við hættum feluleiknum og sýndarmennskunni og hættum að skammast okkar fyrir aðstæðurnar. Hættum að hugsa að annarra líf komi okkur ekki við. Stærstu vandamál íbúa Suðurnesja eru ekki persónuleg heldur verkefni handa samfélaginu í heild. Fjölskyldur, vinir og jafnvel ókunnugir vilja styðja hvort annað. Ég held það sé bara enginn að segja það upphátt.

Haukur Hilmarsson
Íbúi á Suðurnesjum