Björgum sundhöllinni

Sundhöllin á sérstakan stað í mínu hjarta, ég á svo ótal margar minningar frá lauginni. Pabbi minn Guðmundur Ingólfsson, var sundkennari í lauginni í eina tíð. Ég man ekki eftir öðru en að allar helgar fórum við fjölskyldan í laugina og ég með skólasystkinum og vinkonum þess á milli.
Pabbi kenndi mörgum að synda í lauginni og hef ég heyrt margar fallegar sögur í gegnum tíðina af fólki sem var honum mjög þakklátt fyrir hans starf í sundlauginni. Mínar minningar eru mismerkilegar frá húsinu, fjölskyldustundirnar sem við áttum í lauginni eru dýrmætar, síðan var það klórlyktin þegar maður labbaði inn, litli klefinn þar sem afgreiðslukonurnar sátu, man ekki annað en að þær hafi allar verið yndislegar. Gangan niður litla ganginn, þeir sem voru hávaxnir þurftu að beygja sig, skóhillan sem geymdi skóna, bekkurinn, allt svo lítið og þröngt en notalegt. Klefinn með tréklefunum, hver átti sitt uppáhaldsnúmer, maður stækkaði „upp í spegilinn“ fyrst stóð maður upp á bekknum til að sjá í speglinum en svo stækkaði maður og þurfti þess ekki til að sjá spegilmynd sína. Klósettið og hlandlyktin, maður þurfti að tipla yfir klósettpappírinn sem lá á gólfinu, sturturnar, ein var best og maður var heppin ef maður náði henni. Maður setti handklæðið í hilluna og lagði bláu sápuna með. Stundum þurftu starfsstúlkurnar að safna bláu sápunum úr niðurfallinu, þar sem það var að stíflast. Stiginn upp laugina, þurftum að standa þar í röð þegar við vorum í skólasundi, áður en okkur var hleypt inn, þá var manni kalt. Tilfinningin að fara ofan í ískalda laugina, blanda af unaði og hrolli. Kafa eftir steinum, stinga sér, ærslast og hafa gaman. Síðan komu ljósalamparnir sem voru afar vinsælir, og heitu pottarnir, það var stórkostlegt. Svörtu kútarnir, kvennatímarnir og gufan, hún var nú smá hræðileg, var draugur þar eða ekki? Sundmótin, þar sem áhorfendapallarnir voru troðnir og þá var nú heitt í húsinu, skólasundið, sundæfingarnar, stemmingin í leiksundinu og síðan afslöppunin í kvennatímanum.