Covid-blús
Mikið rosalega vona ég að við þurfum ekki að venjast því til langframa að lifa eftir Covid-reglum. Ég veit ég tala fyrir munn margra þegar ég játa að lífið var bara miklu skemmtilegra fyrir Covid og einföldu, litlu mig langar bara í þannig líf aftur.
Við höfum öll gert okkar besta og tekið þessum nýja veruleika af alvöru og mikilli þolinmæði. Við höfum breytt okkar venjum, hegðun og lífsmáta, ferðast innanhúss, innanbæjar eða innanlands, allt eftir fyrirmælum þríeykisins og verið tiltölulega stillt og prúð. Við vorum saman í þessu – öll saman „heima með Helga“ og stemmningin var bara frekar góð miðað við allt og allt. Þetta var líka átaksverkefni, tímabundinn skellur sem við vorum staðráðin í að taka sameiginlega á kassann. Létum tímann líða í sumar með því að byggja pall og fara hringinn, byrjuðum að knúsa fólkið okkar aftur og fórum að hlakka til að komast kannski jafnvel eitthvað pínulítið lengra en Stuðlagil með haustinu.
Við hjónin vorum til dæmis búin að panta okkur flug til Köben í lok ágúst og vorum á leið í fimmtugsafmæli hjá góðum vinum, þegar við pöntuðum leit þetta nú allt saman bara nokkuð vel út. En þá skellur þetta á aftur – „seinni bylgjan“ segja þeir bjartsýnu, „önnur bylgjan“ segja þeir svartsýnu. Mér er eiginlega sama hvað þessi bylgja er kölluð, þetta er allt jafn hundleiðinlegt. Við afpöntuðum auðvitað flugið og förum ekki neitt. Ég neita því ekki að þrátt fyrir að ég þakki fyrir þau forréttindi að vera hér á Íslandi í þessu ástandi þá er innilokunarkenndin sem fylgir því að vera föst á eyju farin að láta aðeins á sér kræla. Vissulega má líta á mína persónulegu innilokunarkennd sem algjört lúxusvandamál, aðrir erfiðleikar sem tengjast veirunni eru að sjálfsögðu mun alvarlegri, hvort sem þeir eru heilsufarslegir eða tengjast efnahagslegri afkomu fólks.
Ég reyni yfirleitt að vera frekar jákvæð í þessum pistlum en á aðeins erfitt með það núna. Þetta mun allt saman ganga yfir, við vitum það, en áður en það gerist óttast ég að það verði talsvert um almenn leiðindi. Það sem ég óttast líka mun meira en mína persónulegu innilokunarkennd er það að samstöðuúthald okkar Íslendinga virðist nánast vera að þrotum komið og það núna þegar við þurfum mest á því að halda – haustið er framundan með fullt af erfiðum ákvörðunum sem munu hafa alvarleg áhrif á daglegt líf fjölda fólks.
Við finnum það nú þegar að þráðurinn er stuttur, aðalatriði víkja fyrir aukaatriðum og sjálfskipaðir sérfræðingar spretta upp eins og sveppir á umferðareyjum og vita allt miklu betur en allir sérfræðingar heims. Fréttir af hlutafjárútboði Icelandair, flókið skipulag skólastarfs eða hverjar afleiðingar hertra aðgerða á landamærum geti orðið fyrir ferðaþjónustuna eru langt frá því að verða fréttir vikunnar. Stærsta frétt vikunnar er um hversu hart eigi að taka á því að ráðherra í ríkisstjórninni var of nálægt vinkonum sínum á almannafæri. Mikilvægasta samviskuspurning vikunnar er auðvitað sú hvort þú, kæri lesandi, hafir gerst sekur um að hugsanlega brjóta tveggja metra viðmiðið síðasta hálfa mánuðinn?
Þetta verður leiðinlegt, erfitt og langdregið – en það verður skárra, auðveldara og gengur hraðar yfir ef við stöndum saman og tökum þetta á kassann. Þar til annað kemur í ljós er þetta seinni bylgjan og við rústum henni í sameiningu.
