Vertu þú sjálfur, gerðu það sem þú vilt!

Í síðustu viku horfði ég á heimildarmynd um stórkostlega konu, konu sem var fyrst íslenskra kvenna til þess að synda yfir Ermarsundið. Ég er algjör sökker fyrir heimildarmyndum. Finnst ekkert í sjónvarpi jafnast á við að horfa á raunverulegt bíó sem segir okkur frá raunverulegum atburðum. Sigrún Þuríður Geirsdóttir sundkona er jafngömul mér, þroskaþjálfi að mennt, eiginkona og þriggja barna móðir. Hún er venjuleg kona eins og hún segir sjálf frá. Hefur aldrei stundað íþróttir að neinu marki. Sigrún byrjaði að stunda sjósund árið 2008, en á þeim tíma var líkamlegt ástand Sigrúnar ekki gott að hennar sögn. Hún var of þung og þjáðist af áreynsluastma. Árið 2012, stuttu eftir fertugsafmæli sitt, ákvað hún ásamt nokkrum sjónsundsvinkonum að sniðugt væri að synda boðsund yfir Ermarsundið. Hún lét ekki þar við sitja, heldur synti aftur boðsund ári seinna og svo kórónaði hún afrekið með því að synda Ermarsundið ein síns liðs 2 árum síðar.

Heimildarmyndin 'Þegiðu og syntu' fjallar um leiðangur Sigrúnar. Hennar þrekraun að synda ein síns liðs yfir Ermarsundið. Sundið tók hana um 23 klukkustundir, en á þeim tíma var hún á floti allan tímann, mátti hvergi koma við fast. Merkilegast við þessa heimildarmynd um þessa ótrúlegu konu og hennar sögu var hugarfarið hennar. Hún talaði ítrekað um að hún væri að gera þetta fyrir sjálfa sig, það skipti ekki máli hversu lengi hún væri, heldur að taka þátt, hafa gaman og komast í mark. Hún væri að þessu til þess að sigra sjálfa sig en ekki fyrir verðlaunin. Hógværðin skein í gegn, engin keppni. Í myndinni talaði hún um að í svona átökum eins og að synda yfir Ermarsundið sé talað um að það sé 30% líkamlegt erfiði og 70% andlegt en í hennar tilviki hafi þetta verið 90% hugarfar. Það eitt og sér segir okkur hversu stórkostlegt afrek Sigrúnar er.

Þessi mynd minnti mig ekki síður á það að þau áhugamál sem maður stundar í dag virðast flest vera orðin að einhvers konar keppni. Þú getur ekki hjólað nema að eiga allar græjur, taka þátt í hjólakeppnum og vera með hjólaboga á bílnum. Þú getur ekki hlaupið nema að taka þátt í maraþoni, járnkarli eða öðru. Þú getur ekki verið í golfi nema að fara í allavega tvær golfferðir erlendis á ári.  Það stundar önnur hver manneskja yoga og best er að fara þá líka í yoganám. Og trúið mér, ég er líka þarna. Ég veit að þetta hefur allt verið sagt áður, en mig langaði bara að minna á hversu mikilvægt er að fara út og hjóla, í golf, hlaupa, ganga eða hvað annað sem þér þykir skemmtilegt að gera í þínum frítíma án þess að fá kvíðaeinkenni yfir að það sé einhver keppni. Gerðu það fyrir þig sjálfa/sjálfan. Ég ætla að minnsta kosti að hætta að ofhugsa alla hreyfingu og fara bara af stað.  Njótið góða veðursins og sumarsins kæru lesendur, inni eða úti eða hvernig sem þið kjósið.

Inga Birna Ragnarsdóttir.