Kosningar, körfubolti og kvikuhreyfingar

Það vantar ekki umræðuefnin á Íslandi núna – kosningabaráttan í algleymingi, kvikuhreyfinga- og eldgosavaktin hjá Hilmari Braga kröftug sem aldrei fyrr og körfuboltatímabilinu að ljúka með stórkostlegu gengi Suðurnesjaliðanna allra hingað til.

Þegar þetta er skrifað liggur það fyrir að Keflavík mæti Njarðvík í kvennaboltanum, og draumaeinvígið í karlaboltanum er úr þessu auðvitað Keflavík (eða Grindavík) gegn Njarðvík. Það blasir við að Keflvíkingurinn ég er auðvitað ekki í vandræðum með hvaða liði ég mun halda með í þessum einvígum. Þetta verður skemmtilegt og spennustigið á Suðurnesjum mun ekki minnka ef ósk mín um karlaleikinn rætist. En þetta viljum við Suðurnesjamenn og þetta kunnum við. Leikirnir eru aldrei betri  en þegar baráttan er innan fjölskyldunnar og rígurinn aldrei meiri. Það er nú samt þannig að þrátt fyrir baráttuna, ríginn og nándina þá ríkir samt hjá þessum liðum öllum gagnkvæm virðing fyrir andstæðingnum. Baráttan er heiðarleg, brjálaðir stuðningsmenn sem hvetja sín lið áfram. Þetta eru einfaldlega leikirnir sem skemmtilegast er að vinna.

Einhvern tímann var ég á fótboltaleik í Keflavík og mamma mín stóð mig og krakkahópinn í kringum mig að því að öskra af öllum kröftum „Úúúú á KR!!!“ Þegar við löbbuðum heim á Garðaveginn eftir leikinn – sem tapaðist því miður – sagði hún mér að það væri kannski miklu betra í framtíðinni að hrópa bara „Áfram Keflavík“ í staðinn fyrir að úa á KR – það væri vænlegast til árangurs. Mamma mín vissi sínu viti því í næsta leik tókum við á móti Val. Við krakkarnir hvöttum okkar menn áfram og viti menn – við unnum leikinn. Við vorum auðvitað sannfærð um að þetta væri allt okkur að þakka.

Mér varð hugsað til þessarar sögu þegar ég var að lesa eitthvað á netinu á sunnudaginn – sem einmitt var mæðradagurinn – um forsetakosningarnar. Frambjóðendur aldrei fleiri og af ýmsu tagi, mikil hreyfing á fylginu og spennan í hámarki. Ég sem áhugamaður um stjórnmál og kosningar af öllu tagi hef fylgst vel með héðan úr fjarlægð. Það sem mér finnst því miður einkenna þessa baráttu er þetta gamla, úrelta „Úúúú á KR“ viðhorf, bæði hjá einstaka frambjóðendum en ekki síst hjá stuðningsmönnum margra þeirra. Þetta verður til þess að venjulegt fólk nennir ekki að fylgjast með, nennir alls ekki að opinbera stuðning sinn við einhvern frambjóðanda af ótta við að fá yfir sig holskeflu skítakommennta.

Þetta þarf að breytast. Mamma hafði rétt fyrir sér – tökum nú höndum saman og hvetjum okkar fólk.

Ég skal byrja: Áfram Keflavík og Kata Jak! Og síðast en ekki síst – áfram Hilmar Bragi – megir þú ná fyrstu myndinni af næsta gosi!