Tónelskur ljósmyndari í Seattle

Keflvíkingurinn Guðmundur Ibsen Brynjarsson hefur hreiðrað um sig í bandarísku borginni Seattle, en þar hefur hann starfað við myndbandavinnslu og sem ljósmyndari um nokkurt skeið. Hann kom til borgarinnar á miðjum tíunda áratugnum sem námsmaður en hefur nú stofnað þar fjölskyldu og komið sér þægilega fyrir. Guðmundur spjallaði við blaðamann Víkurfrétta um lífið vestanhafs en tilviljanir réðu því að hann endaði í rigningarborginni í norðvestri Bandaríkjanna.

Fann líklega upp Apple TV

Faðir hans flutti til Seattleborgar þegar Guðmundur var um tvítugt og Guðmundur kom þá þangað í heimsókn. Guðmundur rakst á auglýsingu frá skóla einum í Seattle á meðan á heimsókninni stóð, þar sem auglýst var nám í ljósmyndun og myndbandsgerð, en hann hafði eitthvað verið að stússast í hvoru tveggja heima á Íslandi eins og hann orðar það. Hann skoðar sig um í skólanum og sækir um skólastyrk. Til þess að öðlast inngöngu  þurfti Guðmundur að skrifa ritgerð þar sem hann átti að finna upp tækni sem kæmi í stað vínyl- og geislaplötu, þegar þær yrðu úreltar. „Ég lagði hugann í bleyti og fann upp eitthvað apparat. Ég held að Steve Jobs hafi örugglega komist í þessa ritgerð því þetta er eiginlega alveg eins og  Apple TV virkar í dag,“ segir Guðmundur og hlær dátt, en þetta var töluvert fyrir tíma Apple byltingarinnar sem nú tröllríður öllu.

Skólastyrkur í boði John Denver

Guðmundur var svo nánast búinn að gleyma umsókninni sem hann sendi inn þegar honum berst bréf til Íslands einhverjum árum síðar. Þar var honum tjáð að hann sé einn af átta umsækjendum sem hafi hlotið skólastyrk við skólann The Art Institute of Seattle, en alls voru um 3000 umsækjendur sem sóttust eftir styrk við skólann. Þess má geta að styrkirnir komu frá ýmsum þekktum einstaklingum en skólaganga Guðmundar var kostuð af söngvaranum sáluga, John Denver. Þessir skólar eru staðsettir víða en Guðmundur ákvað að stökkva á tækifærið og flytja til Seattle því hann hafði jú heillast af borginni áður. Námið sneri að myndbandsgerð, ljósmyndun og klippingu en einnig var snert á hljóðvinnslu í náminu sem tók rúm tvö ár.

Guðmundur ílengdist í Bandaríkjunum en honum bauðst vinna í borginni strax að loknu námi. Fyrst um sinn var hann í vinnu hjá skólanum sínum en þar voru það hæfileikar hans í rafmagninu sem komu til góða, en Guðmundur kláraði sveinspróf í rafvirkjun á Íslandi áður en hann hélt í víking. Honum bauðst svo vinna hjá arkitektafyrirtæki sem leitaði að manni í vídeóklippingu og eftirvinnslu myndbanda. Þar vann Guðmundur svo í 13 ár. Fyrirtækið sem kallast NBBJ er nokkuð stórt en það er með starfsemi í mörgum borgum Bandaríkjanna og víðar um heiminn. Meðal bygginga sem fyrirtækið hefur komið að eru Staple center í Los Angeles og Safeco hafnarboltavöllurinn í Seattle, auk fjölda annarra.


Dreginn út úr feimnisskelinni í Kanada

Tónlistin hefur ávallt verið stór hluti af lífi Guðmundar en hann minnist þess þegar hann lærði á orgelið hjá Siguróla í Keflavíkurkirkju sem táningur. „Ég var líka alltaf gólandi þegar ég var krakki. Þegar ég var í sveit sem barn þá var alltaf hægt að renna á hljóðið í mér þar sem ég var syngjandi.“ Guðmundur lærði á hin ýmsu hljóðfæri en þeirra á meðal eru gítar, píanó og orgelið góða. Áhuginn fór svo meira út í sönginn en það tók dágóðan tíma að safna kjarki til þess að koma fram opinberlega og syngja. „Ég var feiminn strákur og faldi mig bara inni í skel og spilaði á gítarinn og söng,“ segir Guðmundur. Það breyttist þó þegar Guðmundur dvaldi sem skiptinemi í Kanada um eins árs skeið. Þar var hann skyldugur til þess að fara í tíma þar sem þurfti að leika og syngja og koma fram. Þar má segja að hann hafi verið dreginn út úr skelinni. Hann spilaði í kjölfarið með djassbandi í skólanum og tók m.a. þátt í skólaleikritinu það árið. „Allt í einu var maður farinn að þora að takast á við eitthvað nýtt,“ segir Guðmundur og það lifnar örlítið yfir honum. Þegar Guðmundur hélt heim að nýju þá stofnuðu hann og vinir hans síðan acapella hljómsveit, sem hét því skemmtilega frumlega nafni, Acapella. Þeir störfuðu í þónokkur ár og sungu víða og m.a. erlendis þar sem þeir ferðuðust og skemmtu sér og öðrum. Guðmundur minnist þeirra tíma með hlýhug og þegar þeir félagar hittast nú orðið þá eru gamir taktar rifjaðir upp. Kvintettinn skipuðu ásamt Guðmundi þeir Davíð Ólafsson, Elvar Henning Guðmundsson, Jann Ólafur Guðmundsson og Þorsteinn Ólafsson.

Mynd Guðmundur: Seattle séð frá Queen Anne hverfi borgarinnar.

Alltaf með myndavélina á lofti

Guðmundur hafði verið að fikta við ljósmyndun allt frá því í 8. bekk og hann lærði m.a. að framkalla og ljósmynda í svart/hvítu. Guðmundur fékk að gjöf góða Olympus myndavél áður en hann hélt til Kanada sem skiptinemi í eitt ár að loknum grunnskóla. Þar hélt hann áfram að taka myndir og svo var einnig þegar hann hóf nám við Fjölbrautaskóla Suðurnesja. Þar tók hann m.a. myndir fyrir skólablaðið og var duglegur að mæta á viðburði með myndavélina. Nú mætti segja að hann fari hvergi án þess að vera með myndavélina enda hefur hann atvinnu af ljósmynduninni.

Fann ástina á fyrsta skóladegi í Seattle

Þegar Guðmundur hóf nám við The Art Institute of Seattle kynntist hann Nancy verðandi konu sinni á fyrsta skóladeginum. Hún var þar að aðstoða erlenda nemendur á skólakynningu. „Hún var fyrsta manneskjan sem ég kynntist í skólanum og við urðum góðir vinir.“
Vinátta þeirra hélst í gegnum árin en leiðir þeirra lágu svo ekki saman fyrr en mörgum árum seinna þegar Guðmundur var að leita að píanóleikara. „Ég var í hljómsveit sem var að leita sér að píanóleikara. Ég sagðist vita um einn slíkan,“ en þá átti hann við Nancy vinkonu sína sem hafði lært á píanó frá unga aldri. Þau fóru svo að eyða meiri tíma saman eftir að hún gekk til liðs við hljómsveitina enda þurfti Guðmundur að taka að sér að kenna henni lögin sem sveitin spilaði. Honum leiddist það hreint ekki neitt. „Í dag erum við gift og hæstánægð með lífið,“ segir Guðmundur og brosir. Þau eignuðust son saman fyrir rúmu ári síðan en sá heitir Ethan.

Nancy er fædd og uppalin í Tævan en hún fluttist til Bandaríkjanna um tvítugt til þess að stunda nám. Þau Guðmundur fengu tækifæri til þess að búa í Sjanghæ í Kína fyrir rúmum tveimur árum en Guðmundur kunni vel við sig í Asíu. Hann segir að ekki hafi þurft mikið til þess að sannfæra hann til þess að flytja en ungur smitaðist hann af ferðabakteríunni. Hann tók sér frí frá vinnu sinni en Nancy bauðst gott starf í Kína. „Svona tækifæri kemur ekki á hverjum degi og við sjáum svo sannarlega ekki eftir þessari ákvörðun.“ Guðmundur hóf að starfa sjálfstætt í Kína og fljótlega hafði hann næg verkefni á sínum snærum. Guðmundur talaði ekki tungumál innfæddra en hann segir það ekki hafa verið svo stórt vandamál. „Það er alveg merkilegt hvað maður kemst langt á því að benda bara og brosa,“ segir Guðmundur og bætir því við að á jákvæðninni farir þú langt.

Ein af fjölmörgum myndum sem Guðmundur tók á ferð sinni um Kína.

Mætast á miðri leið

Guðmundur kynntist í Asíu betur bakgrunni Nancy konu sinnar en Kína og Tævan eru að mörgu leyti mjög svipuð lönd að sögn Guðmundar. Í Sjanghæ búa 22 milljónir en þrátt fyrir það segir Guðmundur að borgin sé hrein og falleg. „Það er magnað að koma frá Keflavík til Seattle þar sem milljón manns búa, og svo þaðan til Sjanghæ þar sem allar þessar milljónir búa, það er alveg hreint ótrúlegt.“ Guðmundur er nú aftur kominn til Seattle þar sem þau hjónin festu nýlega kaup á notalegu húsi þar sem þau hyggjast ala upp son sinn. Guðmundur segir margt vera líkt með Seattle og Íslandi en veðrið sé þó nokkuð skárra í Seattle. „Borgin er ekki of stór og ekki of lítil. Hún er nokkuð örugg ef svo mætti segja og hér er gott andrúmsloft. Þetta er góður staður til þess að vera með fjölskyldu. Þar sem að konan mín er frá Tævan og ég frá Íslandi þá mætti segja að þetta sé staður í miðjunni. Við mætumst eiginlega á miðri leið í heiminum.“

Ástandið ekki spennandi á Íslandi

„Það var aldrei planið að vera hérna að eilífu en það fór bara þannig. Fjölskyldan dregur mann heim annað slagið en það er ekki alveg nóg. Mér finnst ástandið á Íslandi ekki það spennandi að maður vilji virkilega fara heim. Hvað varðar þann starfsvettvang sem við erum á þá er ekki um auðugan garð að gresja. Heimurinn er líka alltaf að minnka og ég held að ég hafi aldrei verið eins vel tengdur við umheiminn og Ísland eins og í dag, með Skype og allt það. Ég held svei mér þá að maður væri varla í svona góðu sambandi við fjölskylduna ef maður byggi í Keflavík,“ segir Guðmundur kíminn. En er framtíðin í Seattle? „Mig langar að fara þangað sem hitinn er meiri en Nancy er ekki hrifinn af því. Ég held þó að framtíðin sé hérna í Seattle en það er spennandi að ala strákinn okkar upp hérna. Framtíðin erum við þrjú, hvar sem við endum. Við verðum þó hérna í Ameríku þangað til annað kemur í ljós,“ segir Guðmundur að lokum og hlær.