Stoltur af því að vera úr Keflavík

„Það sem mér er einna minnisstæðast úr æsku minni er tenging Keflavíkur við hafið, bryggjurnar og fýluna af gúanóinu. Mér fannst yfirleitt gaman að vera til og vaxa úr grasi í því samfélagi sem Keflavík var á þessum árum. Ég fór í skóla í Reykjavík haustið 1961. Eftir það hefur Keflavík verið staður sem ég heimsæki af og til en fram að þeim tíma var grunnskóli minn að sjálfsögðu Barnaskólinn í Keflavík,“ segir Þórir Baldursson þegar hann rifjar upp tímana þegar hann ólst upp í Keflavík.

Eftirminnilegt fólk

„Kennaraliðið vekur ljúfar minningar, t.d. Vilborg, ljúfmennið Ragnar Guðleifsson, Framnessysturnar Lauga og Jóna og að sjálfsögðu Erlingur Jónsson, handavinnukennari, sem hafði mikil áhrif á mig fyrir það að hann hafði einhvern veginn lag á að vera jafnaldri nemendanna. Síðan var hann svo flinkur í að skapa skemmtileg verkefni fyrir okkur.“

Herinn og sjoppurnar

„Nærvera bandaríska hersins var auðvitað mikill áhrifavaldur. Þessi gluggi inn í Bandaríkin var einskonar þverskurður af þjóðinni að vestan og kannski voru hermennirnir úr allflestum ríkjum þessa ógnarstóra lands.

Sjoppurnar voru þá ef til vill ágætis mælikvarði á neysluvenjur unglinganna. Það var um tvennt að velja í frímínútum í Gaggó, að fara út Daníelssjoppu, sem var beint á móti hjólreiðaverkstæðinu á Hafnargötunni, og kaupa Freyjukaramellur á fimm aura eða lakkrís. Hinn kosturinn var að fara í Alþýðubrauðgerðina fyrir ofan Nýja bíó og skóvinnustofuna. Þar var á boðstólum vínarbrauð og kók. Ég fæ enn vatn í munninn. Vöruúrvalið þróaðist svo smátt og smátt í það að hægt var að kaupa hamborgara úr kindahakki (a.m.k. tímabundið) á Ísbarnum sem var í skúr á Hafnargötu við enda Tjarnargötu. Svo opnaði Víkin. Maddi á Víkinni innleiddi margt sem manni þótti nýstárlegt. Á efri hæðinni var oft á sunnudögum eftir hádegi svokölluð „rekstrarsjón“. Þá voru spilaðar plötur á fón eða djúkbox. Ég man eftir því að þá fór maður fyrst að heyra almennilega í bassanum sem var auðvitað æðislegt.“

Böllin í þá daga

„Ungó var aðal skemmti- og ballstaður Keflvíkinga og þar spilaði ég sem barn við mörg alls konar tækifæri svo sem skólaböll, félagsvistir (fimmtudagskvöld) og almenn böll þá með pabba mínum, Balla Júl. Ég spilaði á píanó í hljómsveit Mumma Ingólfs frá fjórtán ára aldri í Krossinum alla laugardaga. Í þeirri hljómsveit var Mummi á gítar, Eddi Kristins á trommur, Erlingur Jóns á bassa. Einsi Júl og Engilbert Jensen sungu og um tíma var Rúnar Georgsson með okkur á saxófón. Eins og sjá má af þessum skrifum þá á ég góðar minningar frá Keflavík þeirra tíma. Aðkoman að bænum hefur tekið stórkostlegum breytingum til hins betra. Ég er stoltur af því að vera frá þessum bæ. Minningarnar þaðan eru mér mjög kærar.“