Piparkökuþorp Finns

„Sigurður, frændi minn er búinn að gera piparkökuþorp í fjölda ára og þaðan kom hugmyndin. Hann segir að nú taki ég við hefðinni,“ segir Finnur Guðberg Ívarsson, tólf ára gamall bakari, rennismiður og fiðluleikari en honum er margt til lista lagt. Finnur gerði þorp úr piparkökuhúsum frá grunni en hann hrærði deigið, skar út, límdi saman og skreytti sjálfur auk þess að smíða undirlag þorpsins. Í þorpinu er meðal annars að finna hreindýr, jólatré, kirkju og kirkjutröppur, Stúf sjálfann í strompinum og jafnvel Erlu, sóknarprest Keflavíkurkirkju.

Þorpið er hið glæsilegasta en það tók Finn um það bil viku að útbúa það. „Ég teiknaði það fyrst eins og ég vildi hafa það. Svo sagaði ég út boga í viðarplötu og setti viðarkubba undir upphækkunina sem er eins og kirkjutröppur. Ég fékk svo mótin fyrir húsunum lánuð hjá Sigurði frænda, en hann hafði sýnt mér hvernig hann gerir sitt þorp.“

Spurður hvort fjölskyldan tími nokkuð að borða piparkökuhúsin í þorpinu að lokum segir Finnur það einfaldlega vera hluta af þessu, að þurfa að búa til nýtt á hverju ári. Finnur og Ívar, faðir hans, hafa gert piparkökuhús saman á aðventunni frá því Finnur man eftir sér. „Þá bjó ég til mót sjálfur úr pappa sem við notuðum.“

Finnur hefur mikinn áhuga á bakstri og ætlar sér að verða bakari þegar hann verður eldri. „Ég var vanur að sitja uppi á borði og fylgjast með mömmu elda þegar ég var lítill. Mér finnst mjög gaman að baka og geri mikið af því með vini mínum.“ Kræsingarnar létu ekki á sér standa þegar blaðamenn Víkurfrétta heimsóttu Finn en meðal annars bauð hann upp á ljúffengt, heimabakað þýskt jólabrauð, Stollen, en hann á ættir að rekja til Þýskalands. „Stollen er eins konar rúsínubrauð en það inniheldur einnig marsipan,“ segir Finnur. Hann var svo heppinn að fá að vinna við það að baka í Valgeirsbakaríi í sumar og segir það hafa verið góða reynslu.

Við kirkjudyrnar stendur Erla, sóknarprestur í Keflavík og ef að vel er gáð má sjá Stúf í strompi eins hússins.

Ívar er með rennibekk í skúrnum og þar hefur Finnur einnig látið hæfileika sína í ljós. Hann sýnir blaðamönnum fallegan viðarkertastjaka og tvær skálar sem hann bjó til. Í herberginu hans má sjá veggklukku sem er hönnuð og smíðuð af Finni auk „graffiti“ listaverks sem hann hannaði og spreyjaði með aðstoð afa síns og Júlíusar, sem er maður frænku hans og er bílasprautari en þeir kenndu honum réttu handtökin. Finnur spilar einnig á fiðlu en hann hefur stundað Suzuki fiðlunám frá þriggja ára aldri. „Ég er lesblindur og með athyglisbrest, til að mynda hentar skólakerfið mér ekki mjög vel. En ég held að það að ég sé góður að baka og vinna hluti í höndunum komi í staðinn fyrir hitt.“ Hann segir að nota mætti aðrar kennsluaðferðir og nefnir vendinám þar sem nemendur kynna sér námsefnið heima og nýta svo kennslustundina til dæmis til að vinna verkefni og geta þá fengið aðstoð frá kennaranum þegar þarf.

Finnur er hæfileikaríkur rennismiður en hér er hann með kertastjaka og skálar sem hann bjó til.

Undirlag þorpsins útbúið.

Deigið flatt út.

Finnur segir mestu kúnstina felast í því að líma húsin saman.

Eitt kvöldið hafði Finnur verið að í margar klukkustundir og tók Ívar, faðir hans, eftir því að hann var farinn að gera línurnar skakkar. Þá ráðlagði hann Finni að fara að hvíla sig.

Að lokum var snjó í formi flórsykurs stráð yfir.

[email protected]