Lokaorð Ragnheiðar Elínar: Flensuraunir

Ég er þessi sem verð aldrei veik. Ég hef ekki fengið flensu síðan ég lét bólusetja mig, í fyrsta og eina skiptið á ævinni, fyrir örugglega meira en 10 árum. Það hefur ekki skipt neinu máli þótt allir væru veikir í kringum mig. Ég verð bara aldrei veik. Punktur.

Þar til núna. Og þá kom flensan líka með dynk og stæl. Eiginmaðurinn kom með þetta ógeð heim og lagðist fyrstur, frumburðurinn næst, svo ég, stjúpdóttirin og tengdafólkið hennar. Yngri sonurinn slapp, en nældi sér í eyrnabólgu í staðinn. Meira að segja Lubbi var hálf slappur. En við erum öll hraust að upplagi og náðum þessu úr okkur á nokkrum dögum sem betur fer.

En þá lagðist pabbi gamli. Og það er aðeins meira mál að fá flensu þegar maður er að verða 88 ára. Eftir sólarhring á bráðamóttökunni í Fossvogi var búið að greina hann - hann tók þetta alla leið, fékk Inflúensu A, súper háan hita og lungnabólgu í kaupbæti. Það þurfti að leggja hann inn á sjúkrahús og þá voru góð ráð dýr. Landsspítalinn var stútfullur og ekkert pláss að hafa og auðvitað gekk ekki að hafa bráðsmitandi manninn liggjandi á ganginum. Okkur systrum hugkvæmdist þá að athuga hvort staðan væri eitthvað skárri hér á HSS og hvort það væri smuga að flytja hann hingað? Pabbi, sá eðal Keflvíkingur sem hann er, býr í Reykjavík þannig að við vorum nú ekkert of vongóðar.

En þetta gekk allt upp og hann var boðinn innilega velkominn á HSS. Þegar þetta er skrifað er hann búinn að vera þar í viku og verður útskrifaður fyrir vikulok, ef allt gengur eftir. Og þvílíkur munur sem það var að koma hingað úr erlinum á bráðamóttökunni - aldeilis frábærar móttökur og umönnun á heimsmælikvarða. Ég vil nota þennan vettvang til þess að hrósa þessari mikilvægu stofnun okkar og öllu því frábæra starfsfólki sem þar vinnur sín verk af fagmennsku með bros á vör. Takk!

Ég lærði það sum sé að ég er ekki ónæm fyrir umgangspestum. Og vá hvað það er leiðinlegt að liggja í flensu, sérstaklega þegar eiginmaðurinn stingur svo af til útlanda í vinnuferð og skilur okkur hin eftir í bælinu með tóman ísskáp og engan nógu hressan til að fara í búðina. Í mókinu glumdu þá auglýsingarnar frá Nettó í höfðinu á mér...„Smelltu til að versla í kvöldmatinn á netinu…“, „Vefverslun Nettó - gerðu innkaupin þegar þér hentar“. Ég man eftir litríkum og skemmtilegum auglýsingum þar sem ungur og fallegur piltur dansaði um með heimsendu vörurnar. Þarna var lausnin komin, við myndum ekki þurfa að svelta og ég smellti mér á netið.

En ég hefði betur orðið veik í höfuðborginni því ungi pilturinn með heimsendinguna er ekki í boði hér. Ég man ekki sérstaklega eftir að það hafi verið nefnt í auglýsingunum, en Nettó finnst við Suðurnesjamenn greinilega ekkert of góð til að fara bara sjálf út í búð. Mér finnst þetta hins vegar súper léleg þjónusta og lýsa hallærislegu metnaðarleysi. Annað hvort býður maður upp á þjónustuna eða ekki. Ekki bara þegar þér hentar.