Ég átti heimsins besta karl

Lúlla í Lyngholti tekur á móti fólkinu sínu allar helgar.

Guðrún Lovísa Magnúsdóttir, eða Lúlla í Lyngholti, er 91 árs og hefur búið í Vogunum síðan árið 1941. Hún hefur alla tíð tekið vel á móti sínu fólki og hefur opið hús fyrir það alla laugardags- og sunnudagsmorgna í „Lúllukaffi“. Afkomendurnir eru komir vel á annað hundrað, þar af 33 barnabörn og 62 langömmubörn og tvö eru á leiðinni á næsta ári. Lúlla tók hlýlega og glaðlega á móti blaðamanni sem leið eins og einum úr hópnum á meðan á heimsókninni stóð.

Hluti hópsins þennan laugardagsmorgun.

Eins gaman og það getur orðið

„Hér er alltaf opið ef einhver nennir að koma. Auðvitað vil ég sjá þessa krakka mína. Þetta er bara alveg yndislegt og ég er sem betur fer svo frísk og ég get bakað það sem ég þarf og svo koma dæturnar, tengdadæturnar og allir með köku og kaffibrúsa. Þetta er eins gaman og það getur verið,“ segir Lúlla og brosir breitt. Fleiri komi reyndar á laugardögum en sunnudögum því margir leiki sér á sunnudögum. Lúlla heldur dagbók og í einni færslunni kemur fram að 23 hefðu komið einn laugardagsmorguninn. „Það var fullmikið en ég segi að þetta haldi mér lifandi. Það er rosalega frískandi að fá þessa krakka í heimsókn.“

Lúlla ræðir við son sinn Hreiðar.

Ekkert forvitin

Lúlla heyrir orðið illa en sjái þó betur. Hún notar heyrnartæki og er viðkvæm fyrir miklu glamri þegar allir spjalla í einu. „Ég heyri stundum ekkert hvað þau eru að bulla. Ég sé það bara á þeim og er ekkert forvitin heldur. Einhvern tímann var Anna systir hjá mér og lýsti yfir áhyggjum af því að ég hefði of mikið að gera. Þá sagði Haukur sonur minn: Nei, nei, mamma gerir ekki neitt. Við vöskum alltaf upp.“ Hún skellihlær og segir þetta alltaf svo góðan brandara.

Er að yngjast upp

Lúlla bakar flatkökur, kúmenbrauð, döðlubrauð og jólakökur og alltaf eitthvað í hverri viku. „Ég er orðin svolítill klaufi en ég held að það sé vegna þess að ég er að yngjast upp. Um daginn var ég í vandræðum með kökurnar. Það er svo vont að stilla ofninn sem ég á núna, hann var betri sem ég átti áður en ég flutti hingað. Verður stundum hálfgert basl.“ Ekki var annað að sjá en að vel hafi tekist til því gestir fengu sér vel af veitingunum. Einnig hafi hún prjónað mikið og saumað og fór t.a.m. á saumastofu hjá Önnu Sigurðardóttur í Ási í Hafnarfirði þegar hún var sextán ára. „Við vorum þarna fjórar, stundum fimm, og hún kenndi mér það sem ég þurfti.“

Hluti af kræsingunum.

Byggði þrjú hús fyrir konuna sína

Um þetta leyti var Lúlla trúlofuð og farin að búa. „Ég átti heimsins besta karl. Það er nú ekki verst,“ segir hún dreymin. Eiginmaður hennar var Guðmundur Björgvin Jónsson, en hann lést árið 1998. Hann var frá Efri-Brunnastöðum á Vatnsleysuströnd. Þau eignuðust 12 börn á 19 árum og gekk oft mikið á á stóru heimili. Guðmundur byggði þrjú hús fyrir konuna sína eftir því sem barnahópurinn stækkaði. „Þegar ég flutti til hans bjuggum við um tíma í Sandgerði með nýfæddan frumburðinn. Við fengum bragga niður við sjó og þar vorum við með stórt eldhús og pínulitla herbergiskytru. Svo fluttum við í húsið sem hann byggði í Vogunum og þar bjó ég þar til ég fór á elliheimili,“ segir Lúlla.

Gengur úti á hverjum degi

Spurð um hver sé lykillinn að langlífi og góðri heilsu segir Lúlla að móðir hennar hafi náð tæplega 105 ára aldri og því sé langlífi líklega í móðurættinni. „Pabba fólk lifði styttra, hann var 82 ára þegar hann lést,“ segir hún. Þá sé hún dugleg að vera úti, gangi í hálftíma til klukkutíma á dag, og hafi alla tíð staðið upp á endann og gert það sem hún þurfti að gera. „Ef maður á svona stóra fjölskyldu þá þarf maður að vera á fótunum og gera ýmislegt. Það hef ég alltaf gert,“ segir Lúlla.