Skrifar bækur í Noregi

Það þurfti landflutninga til að hún opnaði fyrir rithöfundinn innra með sér. Já hún Marta Eiríksdóttir sem áður var með Púlsinn námskeið og skrifaði reglulega í Víkurfréttir undir „Lífið í bænum“ og „Blómstrandi mannlíf“ hefur nú söðlað um. Hún er flutt til Noregs og getur kallað sig alþjóðlegan rithöfund núna, því hún er búin að gefa út bók á enskri tungu, sem dreift er víða um heim í gegnum Amazon og Barnes & Nobles og fleiri bókaverslanir á veraldarvefnum.

Við forvitnuðumst nánar um Keflvíkinginn sem hefur verið á þönum síðustu daga og vikur yfir Atlantsála og lögðum fyrir hana nokkrar spurningar.

Hvers vegna Noregur?
Jú, maðurinn minn sem er rafvirkjameistari vildi takast á við ný verkefni þar, vinna stuttan vinnudag fyrir góð laun og prófa að búa erlendis. Hann sá auglýsingar í blöðunum hérna heima og ákvað að sækja um. Fyrst var ég ekkert voða spennt fyrir þessari hugmynd en svo vissi ég að hann yrði að fá að prófa þetta ef hjarta hans kallaði á svona ævintýri. Ég hafði áður prófað að búa í Danmörku og þekkti þessa tilfinningu að vilja flytja til útlanda, maður verður bara að láta það eftir sér. Það er engu að tapa, allt að vinna, ég vissi það af eigin reynslu. Ég hafði sjálf lært helling af því að búa erlendis og vildi una honum þess einnig að prófa. Honum var svo boðin vinna hjá stöndugu fyrirtæki í litlum bæ, sem er á stærð við Grindavík og þar blómstrar hann í nægum verkefnum. Það er nóg að gera hjá honum en hann er einn af verkstjórum fyrirtækisins, sem telur á fjórða tug starfsmanna.  

Er Marta þá komin á fullt í námskeiðahald?
Nei, veistu, ég ákvað að prófa eitthvað allt annað þegar við fluttum hingað út. Fyrst hafði ég enga atvinnu í Noregi og þegar ég var búin að þrífa húsið hátt og lágt, sem við leigjum þá ákvað ég að gera eitthvað meira skapandi við krafta mína og settist við tölvuna. Bækurnar hafa komið til mín eins og fuglar með skilaboð en á þessu ári hérna úti hef ég skrifað þrjár heilar bækur og er byrjuð á þeirri fjórðu, sem einnig er á ensku en hinar tvær eru á íslensku.

Ég byrjaði fyrst að skrifa endurminningar mínar á íslensku um hvernig mér fannst að verða fullorðin og fann hvernig ég vann úr eigin lífi við þá upprifjun. Þegar ég var í kringum tvítugt var ég nefnilega vansæl og óörugg ung kona, sem gekk í gegnum andlegar raunir. Það var gott að skrifa sig í gegnum þann texta. Svo ákvað ég að skrifa næstu bók á ensku, sem ég vildi tileinka öllum konum, öllum gyðjum veraldar, þar sem ég rifja upp alla þá þætti sem hafa mótað mig sem sjálfsörugga konu, sem veit hvað hún vill. Þetta er í leiðinni sjálfstyrkingarhvatning til kvenna. Ég vissi af bókaútgáfu Louise Hay í Ameríku en hjá hennar fyrirtæki hafði ég sótt nokkrar ráðstefnur og ákvað að gefa út fyrstu bókina mína þar. Ég vil að bækurnar mínar skilji eftir sig góð og uppbyggileg spor í lesendum mínum.
Eftir rúman mánuð hérna úti fékk ég hlutastarf á leikskóla og uni mér enn þar á meðal lítilla barna við leik.

Hvernig gengur að tala norsku?
Það gengur bara mjög vel, við erum bæði orðin næstum altalandi eftir eins árs dvöl hérna. Við fórum ekki á nein námskeið, heldur bara kom þetta en við ákváðum að tala aldrei ensku hérna, frekar nota fingramál í fyrstu til að gera okkur skiljanleg eða töluðum bara íslensku. Þetta tungumál er svo skylt íslenskunni og þeir eru duglegir Norðmennirnir að minna okkur á að við erum brottfluttir Norðmenn, sem tölum ennþá gammelnorsk.  

Hvernig er að búa í Noregi?
Það er mjög fínt en við búum hérna inni í djúpum firði, umkringd háum fjöllum og skógi á alla vegu. Það er mjög grænt hérna allan ársins hring vegna barrtrjánna og auðvitað fullt af góðu súrefni einnig vegna trjánna. Við leigjum hús í næstum þrjú hundruð metra hæð á Fjallgötunni og erum með stórkostlegt útsýni yfir bæinn og fjörðinn. Fólkið er mjög líkt okkur Íslendingum finnst okkur, vingjarnlegt og heilt en þeir dásama íslensku þjóðina og vilja heimsækja landið okkar. Það virðist vera á óskalistanum hjá öllum þeim sem við hittum hérna.

Norðmenn minna okkur reglulega á að við séum nánir frændur þeirra og að við séum fólkið sem flutti burt frá Sognfirði,  Vestlandinu, svæðinu sem við hjónin búum núna á. Þegar við komum hingað þá fundum við mikið fyrir sögu Íslendinga hérna, því í bænum okkar er kóngagröf frá árinu 870 en þar hvílir Auðbjörn kóngur, sem var veginn af Haraldi Hárfagra. Ég er alveg viss um að við Íslendingar höfum ekki bara siglt burt frá Noregi árið 874 vegna ráðríki Haraldar, heldur einnig vegna þessa kóngs, sem liggur í grafhaugnum hér í þessum bæ, Nordfjordeid. Það var margt sem gekk á og margir smákóngar ríktu um allan Noreg en við það vildi Haraldur ekki una og lét drepa alla kónga og drottningar ásamt uppreisnarmönnum í þeirra liði. Þetta er í raun stórmerkileg saga, upphafssaga okkar Íslendinga, sem forvitnilegt væri að grufla meira í. Það er aldrei að vita hvað skáldsagan mín fjórða fjallar nánar um en ég er byrjuð á henni og hún er á ensku. Bækurnar koma bara svona til mín, annað hvort á íslensku eða ensku.

Eru Norðmenn heilsufrík?
Bæði já og nei. Þeir hreyfa sig ótrúlega mikið utandyra, fara í langar gönguferðir eða upp á fjöll. Við sjáum bæði fólk og hesta ganga framhjá stofuglugganum okkar en við búum nálægt skógarstígum og fjallgönguleiðum. Við hjónin njótum að sjálfsögðu líka náttúrunnar hérna eins og þeir.

Norðmenn eru mikið á skíðum og í fimm mínútna akstursfjarlægð frá bænum okkar er frábært skíðasvæði sem fólk stundar vel á veturna. Það er samt ekkert kaldara hérna en heima en það kyngir niður snjó og þá er lognið einnig mikið. Trén verða eins og fallegt póstkort á að líta á veturna.

Norðmenn hreyfa sig mikið en eru samt ekki komnir eins langt í heilsusamlegu mataræði og ég þekki heima á Íslandi. Hérna er lítil umræða um meira grænmeti á diskinn og minna brauð, því þeir borða ógrynni af hveitibrauði allan daginn en elda kvöldmatinn snemma, svona á milli klukkan fjögur og fimm á daginn, þegar langflestir eru komnir heim til sín. Þá eru þeir sjálfsagt óheyrilega svangir á meðan við hjónin borðum alltaf matarafganga í okkar nestispakka í hádeginu en það finnst Norðmönnum skrítið.

Þetta er gott fólk og okkur finnst þeir líkjast okkur á margan hátt. Það er gott að vera Íslendingur í Norge.

Hvernig var ferðin til Washington?
Hún var vægast sagt frábær! Ég hef aldrei kynnst öðrum eins móttökum, það var svo margt fólk sem beið í röðinni eftir að fá bókina mína ensku „Becoming Goddess“ áritaða, að starfsmenn bókaútgáfunnar urðu að vísa fólki frá vegna bókaskorts. Konur voru hrifnar af titlinum á bókinni minni og sögðust spenntar að fá að lesa innihaldið. Þeim fannst einnig spennandi að ég væri frá Íslandi, Oh, I love Iceland! sögðu þær. Ég held það hjálpi mér að vera frá Íslandi því fólk er forvitið um land okkar og þjóð. Það sést líka á facebook síðunni minni sem ég opnaði eftir að hafa gefið út bókina mína ensku.

Þeir hjá útgáfunni spurðu hvaða nafn ég vildi nota sem höfundur og ég ákvað að vera norræn með nafnið mitt óbreytt með öllum kommunum í Marta Eiríksdóttir. Það var samþykkt en ég valdi einnig að vera með markaðsnafnið „The Dancing Eaglewoman from Iceland“ en það er power nafnið mitt, sem ég fékk hjá indjánakonu í Arizona.

Hvað með að gefa út bók á íslensku?
Jú veistu ég var að klára aðra bók á íslensku í lok sumars og sú bók mun væntanlega koma út fyrir jól hér á Suðurnesjum en hún er óður til gamla bæjar míns, Keflavíkur og tileinkuð öllum Suðurnesjamönnum. Ég fer víða í þeirri bók og rifja upp margt skemmtilegt, sem ég veit að fólk kannast við frá árum áður. Þetta er söguleg skáldsaga í léttum dúr.

Við hjá Víkurfréttum bíðum spennt eftir að fá að lesa og heyra meira frá nýjustu skáldkonu okkar Íslendinga, henni Mörtu Eiríksdóttur í framtíðinni.

Facebook síða:
Marta Eiríksdóttir – The Dancing Eaglewoman from Iceland.

Becoming Goddess
– Embracing Your Power!
Bókin hennar Mörtu fæst keypt á Amazon vefnum og í verslun Betra Lífs Kringlunni.