Prinsipplaust samfélag

Öll munum við eftir einelti í barnaskóla og viljum trúa því að það sé annað í dag. Nýleg þverfagleg rannsókn sýnir þó að þrátt fyrir mikla vitundarvakningu í skólum undanfarin ár sé fátt sem bendir til þess að einelti í íslenskum grunnskólum sé að minnka (Daníel Reynisson, Hjördís Árnadóttir og Sjöfn Kristjánsdóttir, 2012).

Þegar ég var í grunnskóla var menning okkar barnanna lituð af hræðslu við einelti. Þannig var það í flestum skólum og er kannski ennþá. Við vildum ekki gera neitt sem gat reitt ákveðna einstaklinga til reiði. Við reyndum að láta ekki á okkur bera og pössuðum að skara ekki framúr til að auka ekki möguleikana á áreiti og stríðni.

Það var gott að losna úr þessu umhverfi og koma í heim þeirra fullorðnu þar var ég hélt að ríktu önnur lögmál. Um tvítugt vann ég eitt sumar á skrifstofu Hraðfrystihúss Eskifjarðar og þar var mér sagt að ef ég ætlaði að komast áfram í lífinu þyrfti ég að ganga í Sjálfstæðisflokkinn. Það gerði allt skynsamt ungt fólk. Það var rétt að á Eskifirði réð Hraðfrystihúsið hverjir bjuggu á staðnum, hvaða fyrirtæki lifðu og hver dóu og hvaða stjórnmálaskoðanir fólkið hafði. Það var alla vega mín upplifun.

Ég var kosin í sveitarstjórn 2006 og sem oddviti minnihlutans taldi ég mig hafa góð tök á því að reka hagsmuni fjöldans innan kerfisins. Þá upplifði ég sömu menningu og í barnaskóla, ákvarðanir eru teknar áður en allir kjörnir fulltrúar koma að borðinu, í krafti sérhagsmuna og tengsla voru sumir alltaf sterkari en aðrir. Málefnaleg stjórnarmið og gagnrýnin hugsun fengu ekki það vægi sem ég hélt að væri eðlilegt.

Eftir kosningarnar 2010 var ég sá bæjarfulltrúi sem hafði mest afl atkvæða á bak við mig. Ég fór í meirihluta og varð forseti bæjarstjórnar. Þá hélt ég að ég hefði gott svigrúm til að koma hagsmunum almennings á framfæri. Í viðureigninni við stórfyrirtæki og hagsmunafélög komst ég að raun um að í íslensku samfélagi eru stjórnmálamenn aðeins peð í taflinu. Völd þeirra eru alls ekki eins mikil og ætla mætti. Afl þeirra til að koma fram sjónarmiðum almennings er ekki alltaf mikið þrátt fyrir allt. Ég er komin í stöðu þess sem þarf að þóknast þeim sem sterkari eru, gæta þess að berjast ekki of harkalega og samþykkja að niðurstaða fámennra klíka sé kallað víðtækt samráð.  

Þetta er það prinsipplausa samfélag sem Styrmir Gunnarsson lýsir svo eftirminnilega. Þetta er hegðun sem við lærum í skólakerfinu og henni er viðhaldið alls staðar í samfélaginu. Það er eingöngu og aðeins vegna þess að við þorum ekki að ráðast gegn því, viljum ekki vera með vesen, vera óvinsæl, lenda í einelti, stríðni eða rógburði. Við viljum ekki vera frek og leiðinleg.  

Inga Sigrún Atladóttir
skipar 2. sæti á lista Vinstri grænna í Suðurkjördæmi