Minning: Jón Borgarsson - Jaðri

Hvað eru að segja maður!, viltu að ég leiki veislustjóra? Nei, ég verð það sjálfur en gætir þú tekið með þér nokkrar vísur og lesið fyrir Eyfellingana. Þeir eru öllu vanir og spurning hvort þú sækir ekki efni í neðstu skúffuna. Já, ég get leikið hvað sem er fyrir þig vinur, í neðstu skúffuna segir þú, mér þykir þeir vera harðir af sér að vilja það efni. 

Eitthvað á þessa leið var samtal okkar Jóns þegar ég bað hann að koma með mér á Þorrablótið í Skógum. Bæjarstjórinn í Garði gat ekki haft með sér betri mann en sjálfan borgarstjórann úr Höfnum. Þetta var 17 tíma ferðalag og betra að hafa með sér mann sem var ekki þögull, héldi manni vakandi á keyrslunni. Á Skógabrúnni voru 300 km í Hafnir og ég áhyggjufullur að halda mér vakandi eftir langan dag. Ráðið við því var að spyrja um Vegagerðina en það var eins og að kveikja á útvarpsþætti. Borgarstjórinn var þegar kominn í símtalið við Vegagerðina sem hann átti nokkrum dögum fyrr. Þremur tímum síðar rennum við í hlað á Jaðri í Höfnum og borgarstjórinn var með síðustu setninguna á vörunum. Stúlkan á símanum vissi ekki að mennirnir á Heiðinni væru farnir til síns heima og rétt að færa biðskylduna á Hafnarveginum yfir á veginn að herstöðinni. Undir þessari einræðu hefði enginn sofnað. 

Jón var ljúfur og vinsæll maður í samfélaginu. Hann sagði mér frá því að hann ætti 1000 börn, öll börnin sem sóttu Njarðvíkursundlaugina meðan hann starfaði þar. Jón var svona maður, átti hug og hjörtu allra. Í jakkaboðungnum var hann með merki stjórnmálaflokkanna og í bindinu merki Njarðvíkur og Keflavíkur. Hann var einfaldlega húmoristi sem gerði grín af uppskafningum og snobbhænsnum sem allt þóttust eiga. Ég er ekki viss hvort við vorum í sama stjórnmálaflokki, en klárlega skoðanabræður. Jón var fíngerður reglumaður, léttur í lund og fór vel með, dyttaði að sínu og sinnti ýmiskonar heimaframleiðslu sem þótti bera af. Þegar hann hafði gert við bíla fyrir barnabörnin stakk hann stundum pela af eðalvatni úr Höfnunum í hanskahólfið sem gat sparað dýr innkaup. Það kom sér vel að hann hafði aldrei sagt upp vinnuaðstöðunni hjá ÍAV á varnarsvæðinu eða HS Orku þó launasamningurinn hafi runnið út. Aðstaðan var verklögnum sívinnandi öldungi mikilvægari en nokkur laun og klárlega nutu þess margir. Jón var Lionsmaður af betri gerðinni, skemmtilegur vinur, gerði óspart grín af sjálfum sér og öðrum, var góður sögumaður og frábær flytjandi bundins máls. Að eigin sögn var hann fluttur 14 ára frá Hesteyri í Hafnir til að bæta stofn Suðurnesjamanna. Það tókst vonum framar. Hann bjó alla tíð í Höfnum og að vestfiskri hógværð kallaði hann það að fara yfir heiðina þegar hann ók til Njarðvíkur. Jón var  hispurslaus og þegar heilsunni fór að hraka sat hann hjá lækni sem var eitthvað hikandi. Þá hjálpaði borgarstjórinn ungum lækni og sagði við hann. Kæri vinur, hafðu engar áhyggjur að segja mér hvað sé að mér. Ég hef gert allt í þessu lífi sem mig langar til og hef þurft að gera og á nú ekkert eftir ógert. Vertu því ófeiminn að segja mér vonda frétt. Hann hristi það allt af sér en heimur hans sjálfs tók að lokum yfir og lífið hvar honum eins og vestfirsku fjöllin hulin þoku. Í þann heim vildi vinur minn aldrei flytja. 

Jón Borgarson átti bara jafningja í lífinu en skoðar nú verkstæðin á öðru tilverustigi og ég sé hann í anda svara almættinu. „Hvað ertu að segja maður!

Votta fjölskyldu fallins vinar samúð.

Ásmundur Friðriksson
vinur.