Meira af skólamálum í Garði

Í sneplinum Reykjanes sem gefið var út 14. júní sl. er að finna á miðopnu tvær aðsendar greinar er fjalla um bæjarmálin í Garði og þá sér í lagi skólamálin. Annars vegar er grein eftir Kolfinnu S. Magnúsdóttur og hin eftir Braga Einarsson.

Kolfinna fer mjög ítarlega yfir ástæður þess að hún yfirgaf meirihlutann, vonbrigði sín yfir þeim vinnubrögðum er hún taldi viðhöfð þar og hvernig málin eigi að vera unnin að hennar viti. Fólk eigi að sýna hvert öðru virðingu, tillitssemi og að aðgát skal höfð í nærveru sálar. Allt þetta get ég að sjálfsögðu tekið undir með henni, en verð þó að segja að þá hlýtur þetta að gilda um alla, líka nýja meirihlutann. Ekki hef ég orðið var við það undanfarin tvö ár, eða frá því N-listinn missti völd sín hér í Garði, að nýir félagar hennar í bæjarpólitíkinni hafi haft þennan samskiptamáta að leiðarljósi í samskiptum sínum við þáverandi meirihluta.

Uppákoman á 103. fundi bæjarstjórnar, þar sem nýr meirihluti leit dagsins ljós, sýndi síðan svo ekki yrði um villst, að þetta sama fólk ber enga sérstaka virðingu fyrir lýðræðislegum leikreglum, þrátt fyrir að hafa sjálft í ótal níðgreinum vænt fráfarandi meirihluta og þáverandi bæjarstjóra um ólýðræðisleg vinnubrögð.

En eitt má Kolfinna þó eiga, hún viðurkennir í grein sinni að áhyggjur þáverandi meirihluta skólanefndar hafi, samkvæmt úttekt á starfsemi Gerðaskóla, verið á rökum reistar. Það hið sama verður ekki sagt um yfirlýsingar nýrra félaga hennar, á þeim bænum eru menn sveittir við að endurskrifa söguna og ber grein Braga Einarssonar þess gleggst merki. Hann skautar mjög léttilega framhjá þeim ábendingum sem fram koma í skýrslunni um það sem betur megi fara í stjórnun og kennsluháttum í Gerðaskóla og telur einn veigamesta punktinn vera þann að bæjarstjórnin og skólanefndin hafi ekki staðið undir væntingum. Eru þetta nokkuð undarleg sjónarmið þar sem ekki er annað hægt að lesa úr grein Braga, en að hann hafi kynnt sér skýrsluna og meira að segja hvetur aðra til að gera slíkt hið sama. En af ruglingslegri grein hans getur maður ekki ímyndað sér annað en að maðurinn hafi bara látið sér nægja að lesa fyrirsögn hennar.

Ekki hafði ég ætlað mér að leggjast í greinaskrif um skólamálin í Garði, nógir hafa verið til þess. En í ótal samtölum sem ég hef átt undanfarið við marga er nú mynda nýjan meirihluta og þá sér í lagi bakland þeirra, verð ég þess áskynja að þar á bæ ætla menn sér að gera sem minnst úr þeim sterklega orðuðu ábendingum og athugasemdum er fram koma í áðurnefndri úttekt um starfsemi Gerðaskóla. Kannski er það ekki skrýtið að þetta sama fólk vilji sem minnst af henni vita, enda tekur hún á mörgum sviðum til þeirra þátta sem stór hluti af nýjum meirihluta hefur haft með að gera í skólanum. Vil ég því í grein þessari árétta það sem fyrrverandi meirihluti allur í skólanefnd taldi vera að í starfsemi skólans og umrædd úttekt tók undir að mestu leyti:

Einelti sem mælist 450% yfir landsmeðaltali er með öllu óásættanlegt, takið eftir 450% yfir landsmeðaltali. Rúm 50% af nemendum sjötta bekkjar gátu ekki lesið sér til gagns, þetta þýðir á mannamáli að þessi sömu börn hafa ekki leskunnáttu til að nýta sér námsefni sitt. Í nýlegri PISA-könnun kom fram að Gerðaskóli er í 178. sæti af 180, fram kemur í skýrslunni að stjórnendum skólans hafi ekki þótt ástæða til að rýna í þetta, enda um „útlenska“ könnun að ræða.

Gerðaskóli hefur allar götur frá 2006 dalað í samræmdum prófum og er nú lakasti skólinn á Suðurnesjum og eru Suðurnes svo lakasta umdæmið á landinu öllu. Ef þarna var ekki tilefni til að spyrna við fótum og hreinlega segja hingað og ekki lengra þá veit ég ekki hvað hefði þurft til.

Þarna vorum við í meirihlutanum algjörlega sammála og ætluðum okkur ekki að bregðast samfélaginu og gera bara eins og forverar okkar, klappa hvert öðru á bakið, sem og stjórnendum, og hrósa okkur og þeim fyrir frábæran árangur.

Heigulsháttur og hræðsla er orðið viðvarandi vandamál í íslenskri stjórnsýslu, skiptir þá engu máli hvort horft er til landsstjórnar eða sveitarstjórnarstigsins.

Það má engan styggja, enga skoðun hafa á því sem miður fer og helst ekki vera fyrir neinum. Réttindi barna til að sækja skóla sinn í friði fyrir vandræðagemlingum er fyrir borð borinn, eiturlyf flæða inn í landið, glæpamenn vaða upp, fjárglæframenn fá bara ný kúlulán um leið og búið er að afskrifa gömlu kúlulánin þeirra og svo mætti lengi telja.
Ég ætla mér ekki að bætast í þann hóp manna sem kjósa að líta undan, hef hreinlega ekki geð í mér til þess, enda getur varla verið að það sé pláss fyrir öllu fleiri í þeim hópi.
Þegar horft er yfir farinn veg get ég ekki annað en verið ánægður með það sem áunnist hefur í málefnum Gerðaskóla. Þar starfar upp til hópa frábært fólk, en engum dylst það lengur að full þörf var á að hrista upp í hlutum og vekja menn til vitundar um að allir þyrftu að spyrna sér frá botni. Nú liggur þessi skýrsla fyrir, markmiðin eru skýr og leiðin ljós, héðan í frá getur hún ekki annað en legið upp á við.