Hvílíkur dagur

Hvílíkur dagur, hvílíkur hversdagsleiki, aðeins þokan eftir heitan daginn grúfði yfir eins og slikja. 10 gráðu hiti en svo fór að snögg-kólna með kvöldinu á þessum Herrans degi 18. október 2005.
Ekkert truflaði kvöldið ekki einu sinni síminn. Það lá við að ég gæti heyrt hárið vaxa í kringum kollvikin. Herbergið baðað í blámanum frá skjánum sem tengdur var tölvunni. Hægur andvari læddist inn um opinn gluggann og ég gjóaði augunum, af og til, frá Word-skjalinu, grein sem ég var að rembast við að semja og ætlaði mér í Víkurfréttir, og reyndi að sjá Bergið en sá ekki einu sinni Ljósanæturlýsinguna hvað þá meir.

Eftir að hafa fengið ritstíflu og farið í gegnum málefnaþurrð, algjörlega tómur í höfðinu, leikið mér í tölvuleik, Quake Arena III, góða stund og fengið hvatninguna ,,Perfect” í nokkur skipti gafst ég upp á þeirri langloku, leitaði að góðum lögum og setti inn á spilarann.

Hugljúft harmonikuforspil opnaði dagskrána og söngurinn byrjaði:
,,You talk like Marlene Deitrich
and you dance like Ziri Jean Maire.
Your clothes are all made by Bahmain
and there’s diamonds and pearls in your hair, yes there are.
You live in a fancy apartment
off the Boulevard Saint-Michel.
Where you keeps your Rolling Stones records
And a friend of Sacha Distel, yes you do…”

Því næst raðaði ég laginu, ,,Suzanne” með Leonard Choen og þar á eftir laginu ,,Streets of London” inn á efnisskrána. Allt saman hugljúfar og seiðandi ballöður. Spilarann setti ég á ,,Replay all” og því myndi þessi lög hljóma í það óendanlega, eða að minnsta kosti þangað til rafmagnið færi af.
Þá var það frá og ég lagðist fyrir, andvarpaði þungt og setti hendur fyrir kodda. Merkilegt að svona dagur skyldi vera til.
Fuurrrrðulegt.
Svo óendanlega hversdagslegur og eftir því… ja…ja?… ég veit ekki hvað. Ég var þó sáttur, þannig.
Dagurinn sjálfur verið ágætur, yfirfullur af tilraunastarfsemi, skófla, spaðar, sement ásamt óteljandi vangaveltum um hvað væri hægt og hvað ekki.
Og þegar ég var að ljúka verki gáfu hjólbörurnar upp andann, blésu honum út um dekkið sem apparatinu fylgir og setti punktinn yfir framhaldið.
Jú ábyggilega betri dagur á morgun tuðaði ég með sjálfum mér þegar höfginn sótti á og augnlokin byrjuðu að síga niður. Fallegar myndir runnu fram í hugann, endurupplifði þá stund þegar eldri sonur minn heimsótt mig, nokkrum klukkutímum áður og við saman við gítarhljóma farið yfir þessa 240 texta við lög, ásamt gripum, sem ég hafði pikkað upp og sankað að mér, hér og þar. Lög þessi spanna frá ,,Ó, blessuð vertu sumarsól” til laga eins og ,,I’m leaving it all up to you” með Tom Jones. Nýjasta afurðin var textinn við lagið ,,Eina nótt” (Láttu mjúkra lokka flóð) með Ríó Tríó. Mikið syngur Helgi Pétursson þetta lag vel!
Eftir að sonur minn hafði spilað fyrir mig ,,Tears in heaven” eftir Eric Clapton í tvígang á gítarinn með bassagangi og öllu tilheyrandi, ræddum við hvað sú gjöf væri dýrmæt að kunna að njóta tónlistar, hvernig hægt væri að gleyma sér og stað og stund þegar fallegt lag væri sett á fóninn og lægi í loftinu.

Einhvers staðar nálægt þessum punkti fór ég að útskýra að náðargáfur væru ekki sjálfgefnar í erfðum, að það sem einn hefði, fengi annar, eins og haldið væri fram. Til væru mörg dæmi sem sönnuðu að slíkar gáfur væru meira í áttina að gjöfum en erfðum. Þessu til sönnunar fór ég að tala um bókina ,,Tónsnillingaþættir,” sem ég hafði verið að lesa, útgefna 1943 af Þorleifi Gunnarssyni en þar segir um tónskáldið mikla Händel (1685-1759):

,,Georg Händel var tvíkvæntur og eignaðist hann Georg Friedrich með seinni konu sinni, Dorotheu Taust, sem var kornung, en sjálfur var hann þá orðinn nær hálf-sjötugur að aldri. Þegar drenghnokkinn var á fjórða árinu, uppgötvaði faðir hans það, sér til skelfingar, að hann hafði mikið yndi af tónlist, og honum var jafnvel ekki grunlaust um að í honum kynnu að búa tónlistarhæfileikar. En í hans augum var tónlist einhver sú auðvirðilegasta ,,dægradvöl” sem nokkur maður gat látið sér til hugar koma að taka sér fyrir hendur. Það varð að byrgja þann brunn í tíma og það rækilega, því að karlinn ætlaði syni sínum að verða lögfræðingur.
Og leikföngin sem drengurinn hafði hugsað sér að væru hljóðfærin sín, voru öll af honum tekin, og ýmiskonar ráðstafanir voru til þess gerðar, að hann heyrði aldrei söng eða hljóðfæraslátt.
Þetta umstang allt fékk svo á drenginn, að það lá við að hann yrði að aumingja. Hann var sígrátandi, og hann missti matarlystina.
En mamma skildi drenginn sinn.
Hún ráðgaðist við einhverjar vinkonur sínar um þessi vandræði, og niðurstaðan varð sú að hún útvegaði sér ofurlítið ,,spinet” (einskonar slaghörpu) og kom því fyrir uppi á háalofti, að bónda sínum óafvitandi. Og þar fékk Friedrich litli að æfa sig eins og hann lysti, þá daga sem ,,skurðlæknirinn” var fjarverandi í ,,embættiserindum.”
Mikið var drengurinn nú ánægður! ,,Þarna upp á skran-loftinu, var ég eins og í Himnaríki,” sagði Händel síðar. ,, Mig gilti alveg einu á hverju gekk í heiminum umhverfis mig. Þarna sat ég tímunum saman og lék á hljóðfærið og var hamingjusamasti drengur í heiminum.”

,,Tónlist, tónlist. Ég elska tónlist,” kyrjaði ég í stað þess að telja kindur stökkvandi yfir girðingar. ,,Æi, æi,” sagði bakið, ,,æi, æi,” sagði málefnaþurrðin í höfðinu. Andvarp. .,,Hvað þetta getur verið erfitt…..”
Hrotur og níst frá tönnum ásamt umli og jamli fyllti herbergið.
Hetjan var lögst, skjöldurinn lá við hliðina á rúminu og sverðið ofan í hringtorgi einhvers staðar í Njarðvík og ,,Flagg feðranna” löngu horfið á braut.

Lögin sem tölvan spilaði í þægilegum styrk ómuðu aftur og aftur og Leonard Choen með sinn djúpa bassa söng:
,,And Jesus was a sailor when he waked up on the water
and he spend a long time watching from his lonely wooden tower.
And when he knew for sudden only drowning man could see him.
He said: ,,All men will be sailors then until the sea shall free them.”
But he him self was broken long before the sky were opened.
For shaken almost human he sank beneath your wisdom like a stone.
And you want to travel with him and you want travel blind and you think maybe you’ll trust him for he touched your perfect body with his mind.”

Þá tók við lagið Streets of London:
,,Have you seen the old gal who walks the streets of London,
dirt in her hair and her clothes in rags?
She’s no time for talking, she just keeps right on walking
carrying her home in two carrier bags.
So how can you tell me you’re lonely,
And say for you that the sun don’t shine?
Let me take you by the hand
and lead you through the streets of London
I’ll show you something
to make you change your mind.”

Í undirmeðvitundinni þegar tónlistin hafði fært mér inn í svefninn hugljúfa, ljúfsára sælu brá fyrir þeirri spurningu hvort ég yrði ekki að fara að leggja fyrir mig slaghörpuleik fyrir framtíðina. Þær vangaveltur stóðu ekki lengi því nokkru síðar kom leiðrétting, bíbb-bíbb-error hugsanavilla, að slíkt væri óþarfi. Framtíðin biði mín aðeins með myrkrið og höfðingjann með þriggja tinda fork, gaffal, rauð-heitan í höndum.
Bíddu nú við, hvað var þetta?
Hvaðan kom þetta? Var ég að verða miðill?
,,Jæja, jæja, það er ekki á vísan að róa í þessum heimi,” svaraði ég sjálfum mér og velti mér á hina hliðina.