Geðvonska Magnúsar Þórs

Magnús Þór Hafsteinsson heitir maður nokkur og starfar sem alþingismaður. Helstu afrek hans í því starfi eru að sitja við tölvu sína og senda þaðan frægar "bombur" sínar. Koma þær í sveiflum og geta þessi geðvonskuköst hans æði oft verið kómist í meira lagi. Frægt varð þegar hann hótaði því að sprengja ýmsa starfsfélaga sína í loft upp, þ.m.t. forseta þingsins og dómsmálaráðherra. Oftast svarar málflutningur Magnúsar sér sjálfur og hygg ég flestir brosi út í annað eða jafnvel finni til með manngarminum.

Í æsingi sínum og óðagoti heldur Magnús nefnilega þeirri meginreglu að láta staðreyndir eða jafnvel sannleika litlu skipta. Tilgangurinn helgar algjörlega meðal Magnúsar og er heldur betur rammt.
Síðasta kast Magnúsar beinist nú að undirrituðum og félagsmálaráðherra. Hinn sannleikselskandi Magnús telur okkur Árna hafa staðið að einhverri aðför að íbúum þessa lands með því að véla í gegn kosningu um sameiningu sveitarfélaga. Kapp Magnúsar lagabætis er svo mikið að honum sést yfir eitt veigamikið atriði – nefnilega þá staðreynd að Samband sveitarfélaga á Íslandi leitaði til félagsmálaráðherra og fór fram á að hann ýtti með sambandinu úr vör átaki til sameiningar sveitarfélega. Við því var orðið. Ákveðið var að fara hina lýðræðislegu leið með því að kynna kosti og galla sameiningar en láta fólkið í landinu ráða sjálft. Og það sem merkilegra er sjálft Alþingi Íslendinga setti lög um þessa leið. Allir viðstaddir þingmenn greiddu málinu atkvæði – úr öllum flokkum. Magnús Þór var reyndar fjarstaddur. Sumir kalla þá aðferð lýðræði en líklega skiptir það títtnefndan Magnús engu. Fólkið kaus og flestir vildu halda sveitarfélögum sínum í óbreyttri mynd. Það er bara niðurstaðan af hinu lýðræðislega ferli og ekkert nema gott um það að segja. Fjölmargir sveitarstjórnarmenn, embættismenn og nokkrir þingmenn hafa komið að þessum undirbúningi og er ekki vitað en allir séu nokkuð sáttir við framkvæmd og niðurstöður. Magnús Þór Hafsteinsson er hins vegar í einhverju kasti um þessar mundir og verður bara svo að vera.

Hjálmar Árnason.