Feiknlegri en þrír menn
Ég veit ekki hvort það sé fyndið en bóndi einn sem bjó á kvótalausri jörð, fékk án teljandi leiðinda að ala upp hund sinn, kött og fáeinar hagamýs sem þrengdu sér inn til hans á haustin. Þó þessi maður væri feiknlegri en þrír menn, verkhagur á tré og járn og spaðarnir, krumlurnar, á stærð við meðalstórt pottlok, fékkst hann við fátt annað en að gróðursetja blóm, klippa til runna og gerði og laga til einstaka girðingarstaur sem tekið hafði upp á því að halla undir flatt.Þó þetta liti ekki vel út gagnvart tekjum og afkomu heimilisins, býlisins, átti hann einstakan eðalvagn sem hann geymdi á kvöldin í gamla fjósinu á staðnum.
Þetta var Benz, Mercedes-Benz árgerð 1972.
Ég get sagt það með sanni að það var ekki á færi margra að lesa kílómetratölurnar af hraðamælinum sem sýndu notkunina á bílnum, eiginlega einskorðað við menn sem voru vanir stórum tölum.
Í gegnum tíðina hafði bóndinn þurft að redda sér með einu og öðru þegar bíllinn bilaði því langt var í kaupstaðinn, sótt varahluti úr óskyldum tegundum út á túni, hnoðað saman, blöndung hér og startara þar og jafnvel frambrettin fuku af bílnum fyrir önnur minna étin til að hressa upp á útlitið.
Svo vænkaðist hagur bóndans, öllum að óvörum og hann vildi yngja upp, selja farkostinn og fá sér nýjan beint úr kassanum.
Í bændablaðinu, stuttu síðar birtist eftirfarandi auglýsing:
Mestmegnis Benz til sölu!!
Til sölu er Benz með breyttu útliti og tiltölulega heill að sjá.
Þó má finna nokkrar ryðbólur á víð og dreif og smá brest í austurglugga. Fyrstur kemur, fyrstur fær. Staðgreiðsla.
En að allt öðru og alvarlegri málum.
Í nýjustu Víkurfréttum frá 7. júlí 2004 segir í fyrirsögn á bls. 14:
„Vilja atvinnulausir sitja heima?“
Talað er um fundargerð Atvinnu- og hafnaráðs frá 23. júní síðastliðnum og segir í umfjöllun blaðsins:
„Þar kemur fram að ráðið lýsir áhyggjum yfir þeim fjölda sem eru á atvinnuleysisskrá og einnig hversu erfitt er fyrir fyrirtæki að fá fólk til vinnu.“
Síðar í grein blaðsins segir að þetta mál hafi verið rætt á bæjarstjórnarfundi.
Átti fólk von á að atvinnuleysi biti aðeins þá atvinnulausu og að þeir biðu rólegir af sér eigur sínar, margir hverjir í mánaða vís, til þess að fá vinnu á svæðinu?
Mér virðist hér á ferðinni sjónarhóllinn: „Aumur ræðari kennir árinni um.“
Myndin sem fylgdi greininni, segir allt sem segja þarf.
Einstaklingur situr í stigatröppu, birgir andlitið í höndum sér, depurðin og vonleysið sækir á og eina huggunin sem hann fær frá umhverfinu er stimpillinn „Letingi“ sem ólíklegustu menn geta lyft á loft.
Um þetta segi ég bara: ,,Aðgát skal höfð í nærveru sálar!”
En gleðitíðindin í greininni fengu litla athygli, en þar segir:
„Um það bil 200 eru á atvinnuleysisskrá hjá Svæðismiðlun Suðurnesja.“
Síðast þegar ég vissi voru þeir nær 500 og miðað við fréttaflutning af stöðugum uppsögnum, hér og þar, langar mig að vita: Hvað varð um þessa ca. 300?
Konráð K. Björgólfsson
Reykjanesbæ
